Moeders aan de top
Sinds 1919 ontvangen alle vrouwen in Nederland actief kiesrecht. Dankzij de toenmalige feministen hebben vrouwen sindsdien op politiek gebied gelijke rechten en recht op gelijke behandeling. De rechten zijn tegenwoordig zo goed verdeeld dat het lijkt alsof het feminisme volledig van tafel geveegd kan worden. Het lijkt zelfs een beladen woord met een negatief stigma. De huidige feministen zijn vrouwen in een midlife crisis, hebben een kort pittig kapsel en dragen geen make-up. Het doel van deze ‘feministen’ is niet meer gelijke rechten voor vrouwen verkrijgen, maar superioriteit over mannen. Vrouwen en mannen zijn immers gelijkwaardige Nederlandse burgers, veel mensen stellen dan ook de vraag: ‘Wat valt er nog meer te bereiken?’
Toch blijkt uit recent onderzoek door het Centraal Plan Bureau, dat vrouwen vaker thuis blijven om voor de kinderen te zorgen dan mannen. Uit dit onderzoek is gebleken dat 12 procent van alle moeders, met minderjarige kinderen, een fulltime baan hebben. Het hebben van een parttime baan is populair onder moeders.[1] Daarnaast is het plan van de regering om 30 procent meer vrouwen aan de top te krijgen mislukt. Bedrijven zeggen niet in staat te zijn om vrouwen te vinden die geschikt zijn voor deze posities. Als gevolg hiervan wordt er door de overheid gedreigd met de invoering van een vrouwenquotum, dat bedrijven dwingt om meer vrouwen aan de top te hebben.[2]
Begin twintigste eeuw was het ondenkbaar om als vrouw buitenshuis te werken. De taak van de vrouw was voor de kinderen en het gezin te zorgen. Een vrouw ging alleen werken als het financieel niet anders mogelijk was. Het opvoeden en verzorgen van de kinderen was een taak die alleen voor vrouwen was weggelegd en niks mocht hen van deze taak weerhouden.
Bijna honderd jaar geleden werd het moederschap zelfs gebruikt als reden om vrouwen het stemrecht te weigeren. Er heerste een angst onder mannen dat vrouwen het huishouden en de opvoeding van de kinderen zouden verwaarlozen en Nederland zou in sociale chaos gaan verkeren als vrouwen eenmaal stemrecht zouden bemachtigen. De Nederlandse Vereniging voor het vrouwenkiesrecht verzette zich niet radicaal tegen deze argumenten. Zij accepteerde de rol van de vrouw, maar draaide het argument om. Zo werd het moederschap een positief argument in de kwestie over het vrouwenkiesrecht. Dit was een heel andere tactiek dan hun feministische collega’s in Engeland, de suffragettes die voor een meer militante aanpak kozen.
De Vereniging maakte gebruik van verschillende vormen van propagandamaterialen, om de tegenstanders van hun doel te overtuigen. Hierboven staat een voorbeeld van de propaganda waar zij gebruik van maakte. Dit is een ansichtkaart, gemaakt door de Vereniging voor vrouwenkiesrecht in 1910. Officieel heet de ansichtkaart ‘Drie kinderen op de schaats.’ Wat enigszins opvallend is, aangezien geen enkel kind schaatsen aan heeft. De drie kinderen zijn spelend afgebeeld. Zij vragen om kiesrecht voor hun moeder. De onschuldige kinderen willen dat hun moeder onderdeel gaat uitmaken van de Nederlandse samenleving door middel van kiesrecht. De kinderen lachen en spelen met elkaar. Zij zijn niet bang dat hun moeder, hen zal verwaarlozen als vrouwen stemrecht krijgen.
De Vereniging brak niet met het idee over het huwelijk en het moederschap. Zij speelde juist in op het bestaande idee en gaven daarmee een reden waarom vrouwen een bijdrage kunnen leveren aan de samenleving . Zij zag het moederschap als een belangrijke kwaliteit van de vrouw. Doordat moeders hun kinderen goed op wilden voeden en de kinderen beschermen voor de gevaren van de maatschappij, moesten zij wel onderdeel uitmaken van de Nederlandse samenleving. Daarnaast zouden de vrouwen verantwoordelijk met hun stemrecht omgaan. Vrouwen zijn namelijk erg zorgzaam ingesteld, door hun moederlijke instinct. Ze zouden voor de Nederlandse samenleving zorgen, zoals moeders dat deden voor het gezin.
Nu, bijna honderd jaar na dato, blijkt dat vrouwen nog steeds worden belemmerd vanwege het moederschap en de opvoedende taak van de vrouw. Vrouwen zijn meer bereid hun carrière op een lager pitje te zetten dan mannen, aangezien het anders ten koste zou gaan van het gezinsleven en de zorg voor de kinderen. Wat automatisch zou betekenen dat een moeder die wel veertig uur per week werkt, haar gezin op de tweede plaats zet. Hiervoor hebben wij feminisme nodig. Niet om superieur te willen zijn aan mannen, maar om een gelijke positie te creëren voor zowel mannen als vrouwen op de arbeidsmarkt.
Vrouwen en mannen moeten zich meer inzetten om aan deze ongelijke verdeling van arbeidsuren een einde te maken. Misschien zullen we moeten teruggrijpen op de oude feministische tactieken. Deze geven bedrijven en moeders een reden waarom het belangrijk is vrouwen meer dagen of uren te laten werken en om vrouwen aan de top te hebben. Het is misschien nodig om zowel mannen als vrouwen van het belang te overtuigen, terwijl er geen reden gegeven zou moeten worden. Wellicht moeten wij onze eigen ansichtkaart maken. Met kinderen die vragen voor een fulltime baan voor moeder, aangezien zij weten dat moeder hen nooit in de steek zal laten.
Geschreven door: Emma Anker
[1] ‘CBS: Maar 12 procent van de moeders werkt fulltime’, 29 oktober 2015, website De Volkskrant. https://nrccarriere.nl/artikelen/cbs-maar-12-procent-van-de-moeders-werkt-fulltime. ( 12 december 2015).
[2] Wilco Dekker,’Streven van 30 procent vrouwen in top is mislukt’, 4 september, website De Volkskrant. http://www.volkskrant.nl/economie/streven-van-30-procent-vrouwen-in-top-is-mislukt~a4135205/ (12 december 2015).